Get, itil!
Mən səni sevməm daha, artıq sevəməm.
Get, itil eşqi omuzlarda şələ.
Gözünü gözlərimə zilləyərək,
Bir daha da naaz eləmə!
Bezmişəm, bezginəm alçaqca sənin hiylələrindən, bezgin.
Lənət olsun səni dünyaya doğurmuş olan alçaq anaya.
Məni yoxsulluq üzündən bu qədər sorğulama!
Səni altun köləsi sayqısız alçaq qadın, alçaq!
Vəhşilik, fahişəlik ruhunu sarmış ancaq!
Məndə altun və para yoxsa da, var mərd ürəyim.
Mən əzabdan doğulan
Sevgidən yoğrulanam.
Mən, əvət yoxsulam, ancaq ürəyim,
Nə qədər xəstə və sönmüş ürəyə oldu dayaq.
Ruhu sönmüşlərə daim ürəyim oldu çıraq.
Gözlərin sürtülərək,
Sənin alçaq ürəyin,
Həp də dəlqəklərə olmuşdu yuva.
Bir də bax, sevmədiyin qəlbimi seyr et.
Ürəyim, sanki güvənlik yurdu.
Ki, əzilmişləri, düşmüşləri hayqırmada çırpıntıları.
Qəlbimin vurquları,
Sona ərməkdə olan türlü qaranlıq gecəni müjdələyir.
Ey həyasızlığı bir ülkü bilən pəst qadın!
Ürəyim dağlara meydan oxuyan Fərhaddır.
Çox yazıq qəlbimə, ey vay yazıq.
Qəlbimi sən kimi bir cındıra qurban etdim
Çox yazıq ömrümə, ey vaah yazıq!
Böylə sürtük qadının uğruna bərbad etdim.
Sən nə etdin mənə qancıq balası?
Sən ürək verdinmi?
Sus, saqın, səndə ürək varmı idi?
Bu ki, şəhvət və bataqlıqdı tamam.
Vardım artıq bu batlıqdan uzaqlaşdım mən.
Al bu şəhvət yuvasın, dəf ol get!
Get də ömrün boyu qancıqlıq et.
Çevirdi: G.G
04.06.2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder